Het is dinsdagavond 13 juli, 20.10 uur.

Ik zit in een bloedheet jeugdhonk met t.v., biljards en enkele trage internetcomputers.

We zijn redelijk bijgekomen van het reizen en acclimatiseren. De hitte wil niet wennen (vandaag 39 graden C. in de schaduw. Het is aanpassen. Ik (Herman) zit veel binnen en kom zo nu en dan buiten om in het opgezette kinderzwembadje af te koelen.

Vandaag is Alaa naar Quamishli gegaan en de auto heeft nu donkere ramen. Dat scheelt ook weer. De kinderen vinden het geweldig bij opa en oma en laten alle schrom varen.

Nora heeft inmiddels de bijnamen: Bintoe Laden (dochter van Bin Laden) en Nora Tora Bora.

Ze heeft een een strenge aanpak nodig, anders is er geen leven met haar. Dana gedraagt zich voorbeeldig. Jan is lui en denkt alleen aan het kopen van een mini-scooter. Reder is helemaal thuis en Han voelt zich ook zo.

Alaa heeft inmiddels haar vriendinnen gezien en is gestart met de textieltherapie (shoppen dus).

Ik heb veel geslapen en gerust, voor zover de kinderen dat toe lieten, en probeer nu weer alles op een rijtje te krijgen:

Vrijdag 9 juli

Om half 7 opgestaan, om 7 uur in de auto. Er wacht een zeer lange rit van 800 kilometer naar Konya. Het is een mooie snelweg door landbouwgebied, langs Izmir, Aydin en Denizli. Het schiet goed op. Bij Isparta gaat het mis! Han en Reder wisselen van plek en wij mogen alvastdoorrijden. Niet meer teruggezien! Via de telefoon afgesproken afzonderlijk naar Konya te rijden. Achteraf blijkt dat wij een andere afslag naar Isparta hebben gevolgd dan zij. Wij hebben de noordelijke route boven het meer van Egirdir naar Konya gevolgd, zij de zuidelijke route. De route was heel mooi en relaxed, maar duurde iets langer dan gedacht. We kwamen helaas in het donker pas in de grote stad Konya aan; probeer dan maar eens een groene moskee te vinden!

Deze grote Mewlane-moskee bleek echter in het centrum van de stad en met de walkie-talkie werden we door Han naar het hotel bij deze moskee geloodst.

In een gezellig restaurant, buiten op het terras gegeten, waar een ober prachige bloemen voor Dana en Nora vouwde van servetten. We spreken af om in de ochtend rustig aan te doen en eerst de moskee te gaan bekijken.

Rustplaats?

Gelukkig hebben we bij het reizen zo nu een dan een stop om even bij te komen en het asfalt uit je ogen te krijgen. Deze relax-minuten verlopen veelal via een zelfde patroon:

- discussie over de beste schaduwplek voor de auto;

- proberen de croccs aan te krijgen bij Nora;

- de juiste tafel kiezen in het wegrestaurantje;

- Jan uit de auto proberen te krijgen;

- menukeuze bepalen wat niet geheel eenvoudig is wanneer je niet alle talen spreekt;

- ruzie sussen tussen Jan en Nora;

- overleg met Han over de verdere route en volgende stop;

- Dana van de cola proberen af te houden;

- discussie over de vraag of we een doodgereden hond of wolf langs de weg zagen liggen;

- proberen niet te spetteren op het hurktoilet;

- slaande ruzie beslechten tussen Dana en Nora over de gewichtige kwestie of prinsessen soms wel (Dana) of nooit (Nora) broeken dragen;

- discussie wie de beurt heeft om de rekening te betalen;

- discussie of de rekening inclusief of exclusief fooi is;

- Jan proberen af te houden van een laatste bestelling en weer proberen in de auto te krijgen;

- proberen de chocoladevlekken van de kinderen en mijn kleding af te krijgen;

- ons afvragen hoe we zo snel mogelijk de weer bloedheet geworden auto koel krijgen (ramen wel of niet openzetten);

Een lichte teleurstelling bij mij over het feit dat ik mijn 4e sigaret in 20 minuten voortijdig moet doven.

On the road again!

Zaterdag 10 juli

Tot 8.00 uur geslapen. Geen zin om uit bed te komen. Nora wordt ook wakker , dus weg rust.

Ontbijt. Alaa heeft tegen Jan gezegd dat niemand nog de stad hoeft te zien. Rijden om 9.30 uur.

Wederom een prachtige, nieuwe snelweg. Bij de eerste stop rond 11.00 uur uit Han zijn irritaties over de communicatie. Hij heeft de moskee niet kunnen bekijken en had de indruk dat meerderen dit hadden willen zien. Een goed gesprek volgt. Verder over goede snelwegen langs Adana, Osmaniye, Gaziantep en uiteindelijk Sanliurfa. We blijven die dag angstvallig vlak bij elkaar rijden.

Alaa gaat naar bed en wij eten in een zeer goed restaurant, wederom met dakterras, life-music en een t.v. voor de wedstrijd Duitsland-Uruquay (3-2).

Een prima dag wordt echter verkeerd afgesloten. Ik pinhet laatste benodigde Turkse geld bij een bankautomaat, met 2 kinderen op mijn armen, die op de knopjes willen drukken, geld willen aannemen en het bewijspapiertje van opname willen pakken. Ik berg mijn geld op en loop snel door naar de anderen die verder zijn gegaan. Shit! Heb ik mijn bankpasje? Nee dus.

Terug naar de geldautomaat. Pasje ingeslikt. Zaterdagavond laat! Zondag de bank gesloten!

Wat nu?

Zondag 11 juli

Vroeg wakker. Om 6.30 uur opgestaan. Brief geschreven in mijn beste Engels voor de bank. Met het hotelpersoneel naar de bank gegaan, maar gesloten natuurlijk. Het hotelpersoneel is heel behulpzaam en zal de brief maandagochtend afleveren. Ontbeten. Om 8.30 uur in de auto voor de laatste etappe.

Prima weg tot aan het mooie Turkse dorpje aan de grens. Om 12.30 uur bij de Turkse douane, om 13.00 uur bij de Syrische douane. We gaan een eeuw terug! Ambtenaren die voor het eerst een computer zien en ondanks werken bij de douane geen enkele buitenlandse taal spreken proberen onze paspoorten te controleren, de auto's in te klaren en autoverzekeringen af te sluiten. Jammerklachten omdat ze de namen Willemseen van Mierlo niet kunnen schrijven, zeker niet van links naar rechts. De naam van mijn vader wordt diverse malen gevraagd (Dries verstaan ze gelukkig). Na nog een grote ruzie omdat we kennelijk bij het verkeerde loket hebben betaald (bij de bank waar we geld inwisselden) en de contact met de chef van het geheel, die moeizaam aan het personeel uitlegt, dat de bank aan het eind van de dag afrekent met het douaneloket. Dit alles bij de koele weerstemperatuur van 42 graden C.

Om 16.10 uur kunnen we door en om 16.45 uur rijden we de poort van Amuda door.

Warm weerzien met Alaa's ouders. Drukte met koffers, cadeaus, bezoek.

Snel de tuin versierd met oranje vlaggetjes en omgekleed. Arnold en Andre ge sms-ed. De spanning neemt toe voor de grote wedstrijd.

Twee auto's volgepakt met ouders, volwassenen en kinderen rijden daar de nacht naar een luxe zwemparadijs, met restaurant en zeer groot scherm. Helaas zijn ale bezoekers voor Spanje. Prachtige wedstrijd met jammergenoeg een teleurstellend resultaat.

Ik begin te klappen bij de prijsuitreiking voor de Nederlandse spelers en tot mijn verbazing klappen alle bezoekers in het restaurant mee. We hebben het toch goed gedaan!

Om 13.30 uur slapen.

Maandag 12 juli

Uitgeslapen tot 9 uur. Rustig opgestaan. Oma (de moeder van Alaa) zorgt voor alles. Lekker.

Ontbijt om 11.00 uur. Een bonte stoet bezoekers trekt die dag voorbij: vrienden, familie, bezoekers, kunstenaars, kinderen in alle leeftijden. Niet echt een middag om bij te komen.

Zwembad opgezet. Speeltent opgezet voor de kinderen. 2x getracht enige rust te vinden en te slapen, zonder resultaat. Ik snak naar een biertje en een Nederlandse krant!

Het is nog steeds boedheet. De slaapkamer is gelukkig met airco en diverse ventilatoren.

Dinsdag 13 juli

Ondanks het lawaai van de airco en de ven goed geslapen tot 8.30 uur. Met Nora opgestaan. Dana slaapt meestal uit als een puber.

Alaa is ook vroeg op om naar Quamishli te gaan. We ontbijten rustig en liggen al snel in het zwembadje. Afgezien van een stkoud besje weinig aanloop. Ik help oma met de gigantische was van kleding. De dag wordt afgewisseld met eten, rusten, spelen met de kinderen en in het water dobberen. Ondanks Nora Tora Bora kom ik eindelijk bij!

Een groet aan iedereen. Het lukt in dit internet-cafe nog niet om foto's te plaatsen op deze Reismee. Misschien morgen in Quamishli. We hebben inmiddels ruimte voor 600 foto's.

Een dringend verzoek aan iedereen om geen fotoruimte (meer) te kopen!