Hoi beste lezer,

Dit wordt het laatste verhaal: we zijn weer thuis! Gisterochtend om 9.30 uur aangekomen. Nauwelijks geslapen; bijna de gehele donderdag en -nacht in de auto gezeten. Uitgeput, maar blij hebben we om de beurt het bed opgezocht. Nu zijn de koffers uitgepakt en maakt de wasmachine overuren. De kinderen zijn bij Nelleke, Jan zien we nauwelijks en doet Ramadan. Wij komen langzaam weer terug in het normale, dagelijkse leven. Er resten ons goede herinneringen, die weverwerken, nu samen met foto's, in dit reisdagboek.

Zondag 8 augustus

Dag van vertrek uit Tartous en Syrie. Ik sta pas om 11.00 uur op en heb geen zin meer in een duik in de zee. Inpakken, opruimen. Om 13.00 uur gaan we naar het centrum van Tartous. Het isweer bloedheet en we zoeken verkoeling in een koffietent. We rijden wat rond in Tartous enhalen folders, brochures en andere informatie bij een bureau. Bij de boot weer de ellenlange douaneformaliteiten. Naar de Tax Free Shop waar we in 10 minuten voor 210,- aan spullen verzamelen (parfums, drank, sigaretten, chocolade). We willen onszelf duidelijk verwennen. Om 17.30 uur zijn we op de boot. Dit valt tegen. Een mooie boot maar weinig passagiers, geen zwembad of casino. Alleen een ballenbak voor de kinderen en een bioscoopzaaltje. We vertrekken om 20.00 uur. We mogen geen foto's nemen in verband met de marinebasis naast de haven. 's Avonds Gisa gebeld voor haar verjaardag. Er zijn wel leuke mensen aan boord, waaronder een Syrisch gezin uit Rotterdam.

Maandag 9 augustus

Er is echt weinig te doen op de boot. Het is de hele dag lanterfanten. Je maakt contact met anderen en dat is het. Om 14.00 uur is de boot in de haven van Alexandrie (Egypte). Zo te zien eenmooie stad; jammer dat we er niet af mogen. Er vertrekt een grote groep van de boot, die een adventuretrip gaan maken door de woestijn, met 7 volgepakte 4-wheeldrive jeeps. Dion, die werkt in Londen, gaatop de moter door Afrika naar v rouw en kinderen in Kaapstad. Over 45 dagen hoopt hij thuis te zijn.

We spelen wat met de kinderen op het dek: kleuren, voetbal, knikkeren. Hoogtepunt van de dag is het diner. Het is wel prijzig. De Egyptische politie is aan boord. Er mag geen alcohol worden geschonken. Die lui zijn streng. Zodra de politie van boord is, komen de flessen weer te voorschijn. Pas om 22.00 uur 's avonds vertrekt de boot richting Italie.

Dinsdag 10 augustus

Een saaie dag op de boot. Er zijn maar weinig mensen bij gekomen in Alexandrie. Er is weinig te doen, zelfs geen internet. De kinderen zeuren de hele dag om ijs of chips en moeten vermaakt worden met kleuren, knikkeren, rondlopen. Om je heen alleen water.

Iedereen lijkt ontheemd. De voornamelijk Arabische allochtonen gaan naar huis. Het duurt even voor ik er achter kom dat hun 2e taal Duits, Engels, Frans of Nederlands is.Het voornamelijk Hondurese personeel spreekt Italiaans. De Libanezen zijn zoals gewoonlijk het duidelijkst aanwezig en zitten om 10.00 uur 's ochtends al aan de waterpijp. Een groep adventurers bemoeit zich alleen met zichzelf. 2 Duitse toeristen zoeken uit armoede elkaar maar op.

Om 14.00 uur is er film. Helaas, een arabische film, waar ik weinig vanbegrijp. Het is wachten op etenstijds om 19.30 uur. Dit eten is gelukkig erg lekker, met vele Italiaanse specialiteiten. Na de koffie maak ik de whiskeyfles maar open. Om 24.00 uur slapen we.

Woesndag 11 augustus

Nog een lanterfantdagje maar wel gezelliger dan gisteren.Alle kinderen kennen elkaar nu en spelen met elkaar. Een beetje meer ruimte voor ons. Ikben al om 9.00 uur open ontbijt in het restaurant.Ik heb tijd om te lezen. Ik zie de Italiaanse kust. De anderen slapen tot 12.00 uur.De dag kruipt voorbij met lezen, spelen met de kinderen, praten met medepassagiers. De Ramadan is begonnen. Jan gaat meedoen. We zien eilanden van Kroatie. Er is een mooie zonsondergang.

Donderdag 12 augustus

Rond 4.00 uur word ik wakker van een huilend kind in de hut naast ons. Vervolgens zijn Nora en Alaa wakker. Nora heeft verhoging en poept 3x achterelkaar haar luier vol. Daarna is ze opgeknapt en helemaal klaar voor de nieuwe dag...We gaan naar het dek. Aan de ene zijde zien we langzaam de zon opkomen, aan de andere kant nadert Venetie. Rond 7 uur is iedereen op en druk met sjouwen van koffers enhet inladen van de auto. We drinken koffie en nemen afscheid van de medepassagiers. Pas om 9.10 uur zijn we door de Italiaanse douane en kunnen we rijden. We zetten de TomTom op Dortmund via Munchen, maar wanneer we vergeten te luisteren naar de navigatie en een aantal afslagen missen, stelt de TomTom een nieuwe route in: via Milaan, door Zwitserland en dan naar Dortmund. Deze weg is korter, maar veel drukker en duurder door de vele tolwegen. De route is wel prachtig. Italie ligt er leuk bij en op de achtergrond zien we de Alpen naderen. Tegen de middag zien we de eerste McDonald waar we lekkere Mac-menu's verorberen. Zwitserland is een sprookjesland met zijn hoge bergen, waar wolken tegenaan leunen. Bij de Gothardtunnel hebben we een vertraging van 3 uur. Er is een file van 15 kilometer en de auto's mogen maar mondjesmaat de 1-baanstunnel in. Om 19.30 uur zitten we gebroken in een groot wegrestaurant aan de andere kant van de berg. Wat te doen? Het is nog 7 uur rijden tot Dortmund, waar we afgesproken hebben te zullen overnachten. We hebben geen zin in een hotel. Rijden dan maar. Dit is werkelijk de langste dag uit mijn leven. We rijden om beurten en proberen tussendoor te slapen. Wanneer het 's nachts niet meer gaat, zetten we de auto op een parkeerplek en slapen wat. Om 6 uur 's ochtends zijn we bij familie in Dortmund, waar we enkele spullen moeten afleveren en een vergeten telefoon moeten ophalen. We besluiten door te rijden naar huis. Eindelijk, het is 9.30 uur, zijn we thuis. Heerlijk. Jan, Dana en Alaa gaan direct naar bed. Nora is helaas niet meer moe en wil thuis alles herontdekken. Ik hou me bezig met uitpakken van de auto en opruimen. Waarom heb ik in godsnaam een jas, diverse lange broeken en zoveel boeken meegenomen?