Het is zondag 18 juli, after midnight. Vandaag verkast van Amuda naar Hasakah. Prima vakantiedagen achter de rug. Wel druk. Zit nu achter een bureau buiten in de voortuin van familie van Alaa hier.

De dames Nora, Dana en Alaa zijn gaan slapen. De overige mannen (Han, Reder en Jan) zitten nog in Amuda. Eigenlijk waren de kinderen net gewend en Dana is het verkassen nu even zat. We gaan hier echter leuke dagen tegemoet bij deze moderne, gastvrije mensen.

Ik werk mijn dagboek uit voor het thuisfront en Reismee-belangstellenden. Het is 1.00 uur geweest en nog 26 graden buiten. Ik laat het biertje nog even staan.

Woensdag 14 juli

Om 7.00 uur helemaal wakker. Ik kom weer in een dagelijks ritme. Lekker gedoucht en met opa koffie gedronken. Opa luistert naar het nieuws, ik lees Sylvia Witteman. Een voor een worden de anderen wakker. Nora en Dana pas na het ontbijt.

Overleg over de dingen die we nog willen in Amuda en over de vraag hoe we de ouders van Alaa meekrijgen.

Han houdt diverse verhandelingen over het belang van Mesopothamie voor de beschaving, Mari, Dura Europa, het verschil in beschrijvingen tussen de Lonely Planet en Trotter, het ontstaan van schrift, en wat dies meer zij, terwijl ik me probeer te concentreren op mijn belangrijkste en meest energievretende opdracht van die ochtend: het verwijderen van te lang geworden neus- en wenkbrouwharen.

De eerste verplichting in Amuda volgt: eten bij de buren om 14.00 uur. We eten lekkere kebab en fatoush. Ze hebben erg hun best gedaan. Helaas kreeg Nora het weer op haar heupen, zodat ik met haar terug naar huis moest.

Een uurtje spelen met de kinderen en voorbereiden voor de avond in Quamishli. Helaas heeft de politie van Amuda vernomen dat er westerlingen in het dorp zijn en we moeten om 20.00 uur even op bureau komen voor een praatje.

Diverse bezoekers komen langs bij opa en Reder heeft inmiddels een uitnodiging voor een feest op zak van een oud studiegenoot.

We trekken onze beste kledij aan en gaan langs het bureau met zijn allen. Het bezoek duurt lang maar verloopt in een ontspannen sfeer.

Het feest blijkt een bruiloft te zijn, saai in aanvang (mannen praten links, vrouwen zitten rechts) maar Dana en Nora zijn zeer onder de indruk van bruid en bruidegom, zodat we steeds dichterbij komen en langszaam integreren. Het eindigt met meedoen met zo,n Koerdische kringdans op luide muziek.

Donderdag 15 juli

Rustige dag. Uitgeslapen. Laat ontbijt.

We kunnen draadloos internetten bij de overbuurman, dus eindelijk weer wat Nederlands nieuws kunnen lezen.

Om 17.00 uur naar Quamishli, onderweg gestopt bij een archeologische site, Tell Mozan (de oude stad Urkesh). Erg indrukwekkend! Het idee dat er 4.600 jaar geleden hier onder het zand een gigantisch grote stad was, met huizen, paleizen, riveren, bomen. Dat het overal groen was en er tijgers en leeuwen rondliepen. Niet meer voor te stellen!

Quamishli is een leuke, moderne, Koerdische stad met een gemengde cultuur. Er zijn kerken en moskeeen naast elkaar. Nauwelijks vrouwen met hoofddoekjes. De helft van de plaatselijke bevolking heeft verwanten in Europa.

Alaa is met oma eerst naar de begraafplaats van haar oma gegaan. We treffen elkaar aan de 'cornisch'van Quamishli, een soort toeristische boulevard. We eten en drinken in een restaurant buiten met volop speeltuig voor de kinderen. 11.30 uur thuis. Morgen naar het zwembad!

Vrijdag 16 juli

Uitslapen tot 8.30 uur. Wederom een rustige ochtend met heerlijk ontbijt en de dagelijkse bezoekers.

Ik krijg de bijnaam Ali omdat ze Herman te moeilijk vinden. Ik protesteer en noem me zelf dan maar Soefi. Wordt uiteindelijk Soefi Ali.

Han blijft lyrisch over de opgravingen van Tell Mozan.

De kinderen worden laat wakker en zijn het snel zat. We vertrekken met ons vieren, plus een buurmeisje, naar het luxueuze zwemparadijs. We zitten daar onder een grote luifel met de voeten in het water. Aan de tafels diverse rijke, Koerdische families, compleet met kindermeisjes.

Heerlijk gezwommen, gegeten en gedronken en de eerste waterpijp genuttigd. We voelen ons rijk!

Op de terugweg zijn we allemaal helemaal los en onder de keiharde klanken van Bon Marley rijden we langs diverse dorpjes om te fotograferen. Erg leuk!

Thuisgekomen hebben de Abdulfatahs een verplichting omdat een ver famililid is overleden en ze gaan condoleren in Quamishli. Han en ik besluiten om te gaan rondlopen in Amuda en foto's te schieten. Een heerlijke ervaring! Iedereen wil graag op de foto, van spelende kinderen tot op de stoep rokende oude vrouwtjes. Voetbal blijkt hier ook het belangrijkste straatspel voor de jongens. De naam Schneider past moeiteloos in het rijtje Messi, David Vila en Inniesta!

's vonds zijn we uitgenodigd bij de (blinde) buurman, van beroep dichter/schrijver/kunstenaar, die in een prachtig huis blijkt te wonen en ook niet vies is van alcohol. Het biertje blijkt bij mij niet goed te vallen en ik voel me snel lichtelijk onwel worden. Waarschijnlijk een kleine zonnesteek. Ik ga maar gauw terug naar huis en slapen.

Zaterdag 17 juli

De volwassenen zijn vroeg op; ze hebben een uitnodiging voor de opening van een tentoonstelling van een plaatselijke, beroemde archeoloog. Ik vermaak me met de kinderen ('Ollie wil lunch', een geliefde scene uit een dvd-film), compleet met een grote pan op het fornuis waar ik probeer Dana of Nora in te stoppen.

s'Middags met Jan naar een scooterzaak gegaan, waar de scooter uiteindelijk uit zijn hoofd nis gepraat.

Een nieuwe mobiel gekocht met Syrische kaart, zodat ik nu voor hier bereikbaar ben en kan bellen.

De planning is voor de korte termijn rond: Han, Reder en Jan blijven nog een dag bij opa in Amuda. Wij gaan zondag met oma naar Hassakah.

Verder geen bijzonderheden deze dag, afgezien van diverse aanloop.

Het Arabisch spreken lukt me nog voor geen meter. Ik hoor alleen Koerdisch om me heen; daarbij is het zo warm, dat ik soms moeite moet doen om mijn eigen naam te herinneren, laat staan Arabische woorden. Het lijkt soms of ik hersencellen zweet i.p.v. normale zweetdruppels.

Zondag 18 juli

Allaa heeft het te pakken en al snel is de auto volgeladen, nog voor het ontbijt.

Er wordt een ;levende kalkoen gebracht door iemand. Deze moet mee naar de tante in Hassakah.

Gelukkig zie ik hem na een uur niet meer en navragen leert dat hij al ergens in een vrieskist ligt.

De uur durende rit naar Hassakah wordt afgewisseld met foto's schieten en de weg vragen.

Hartelijk ontvangst bij tante Oem Nessiem. Natuurlijk eerst uitgebreid eten. Dana en Nora zijn eerst erg hangerig, maar na 2 speeltuinen, een ijsje en cola worden ze losser en voelen zich meer op hun gemak.

Hier wordt allen Arabisch gesproken en kan ik een beetje oefenen en de lessen in praktijk brengen. Inmiddels is mijn bijnaam Soefi Ali ook hier ingeburgerd. Bij visite van tante Gadidja krijg ik een mooi ingelegde Koran. De islamisering van Herman is aangevangen, geloof ik.

Inmiddels 'thuis'bij Oem Nessiem is er disco voor de meiden en gebruiken wij weer een lichte maaltijd.

Het is over eenen en ik ga achter internet.