Hoi, familie, vrienden en belangstellenden. Het is 15.10 uur en ik zit in een internetcafe in de Palestijnse wijk, vlakbij Sharia Aruba, waar Alaa haar studentenwoning nog heeft. Gistermiddag aangekomen met Han en de meiden. Jan, Reder, opa en oma zitten nog in Amuda. Han is vanmorgen het centrum van Damascus ingegaan met Alaa. Ik ben thuis gebleven met de kinderen en heb wat huishouden gedaan. Alaa is weer teruggekeerd; ze was het toeristje spelen snel zat. Zij let nu op de kinderen, dus tijd voor mij om mijn contacten te onderhouden, nieuws te lezen en dit dagboek bij te werken. Ik ontvang nog steeds leuke reacties, waarvoor dank; ik zal er daarom mee doorgaan.

Maandag 19 juli

Lekker geslapen tot 9.00 uur bij familie Oem Naziem in Hasaka. Alaa gaat de stad in om haar Syrische paspoort te regelen. Weer een met een dubbele nationaliteit! De familie ontwaakt laat; er is een heel ander dagritme, wat Dana en Nora moeiteloos overnemen. Ik speel met ze tot 14.00 uur. Daarna gaan we naar het zwembad. Wederom een prachtig luxueus oord, opgezet door een Koerd die in Europa zijn ogen goed heeft opengehouden. De Koerden zijn handig en worden weinig belemmerd door islamitische voorschriften. We zwemmen tussen bikinidragende meiden en vrolijke jongens. Er zijn glijbanen en duikplanken. Het eten is er prima. Ik maak foto's van het zwembad en de omgeving hoog op de trap van de glijbaan.

Om 18.00 uur thuis. De bamia van tante Oem Naziem laten we staan.

Han moet met zijn auto naar de garage in Quamishli en zal daarom met de anderen een dag later komen. Wij vinden het prima. Er komt familie langs. We gaan met 6 kinderen naar de speeltuin, een kermisachtige attractie. We zijn pas om 22.30 uur thuis en zijn moe. De familie houdt er echter andere gedachten en leefpatronen op na. Iedereen blijft plakken tot diep in de nacht. Met 5 gezinnen in het toch grote huis is het te druk en vooral Nora krijgt weer Tora Bora-kuren. Het wordt 3 uur 's nachts voor we slapen.

Dinsdag 20 juli

We worden laat wakker. Alaa gaat met nicht Mesme naar de stad voor boodschappen. Dana wordt om 11.00 uur wakker en kruipt achter de computer voor spelletjes. Nora wordt pas om 12.30 uur wakker.

Om 14.00 uur komt de auto met Han, Reder, Jan en opa. Er wordt uitgebreid gegeten. Het is gezellig, maar een plan trekken lukt niet. Opa wil in Hasaka blijven, samen met Reder en Jan, Han wil zo snel mogelijk door naar Deir al Zoor, om vandaar naar archeologische sites te gaan (Mari en Dura Europos)., Alaa wil rust voor zichzelf.

We besluiten naar tante Gadidja te gaan, waar we weer fruit krijgen en thee drinken. Het wordt eigenlijk te laat, maar afscheid nemen kost moeite. We rijden met Han, Dana, Nora, Alaa en ik om 19.00 uur naar Deir al Zoor. Een barre woestijntocht volgt. Het wordt al snel donker. Er is totaal geen verlichting langs de weg. De weg is in aanvang goed, maar halverwege zijn er wegopbrekingen wegens wegwerkzaamheden. We staan geregeld stil voor een hoop zand en moeten dan door de berm verder of via een paralel zandpad. Dit gaat zo 20 kilometer lang door. Gelukkig kunnen we op gegeven moment achter een vrachwagenchauffeur gaan rijden, die ons langs de versperringen leidt. Er is een prachtige sterrenhemel en mooie maan, maar we durven nauwelijks de auto uit. Om 22.00 uur komen we Deir al Zoor aan. Het zoeken naar een hotel lukt niet direct, maar het wandelen langs de Eufraat geeft een bijzonder gevoel. We eindigen in een luxe hotel. Snel het stof van ons af spoelen en naar het naast gelegen restaurant. Er is bier en Han en ik voelen ons moe maar voldaan.Op grote t.v.-schermen kijken we naar een soort Arabische MTV met volumptueuze zangeressen als Elissa. Buiten is het 38 graden Celsius. Het wordt een warme nacht.

Woensdag 21 juli

Han klopt om 8.00 uur op de deur. Ik heb de wekker niet gehoord en ben nog moe en katerig. Snel aankleden en spullen pakken. Alaa en de kids slpen uit en gaan later lekker winkelen. We gaan op weg naar Mari, 200 kilometer langs de Eufraat, met een lang lint van dorpen, boerderijen, bebouwingen. Er werken alleen vrouwen op de velden. Ze worden met volle vrachtwagens tegelijk aangevoerd. Aan de overkant van de rivier zien we Irak liggen.

Mari staat nauwelijks aangegeven en we moeten zoeken en vragen. Het bevreemt Han. Heeft in Nederland een heel dorp naamsbekendheid en economisch voordeel bij het bezit van een half hunebed, hier liggen de restanten vanhet oudste stadje van de wereld naast een boerderij, waar een bedoeien tickets verkoopt en waar geen restaurantje, winkeltje of zelfs maar plattegrondje te vinden is. Er is hoop: er is een parkeerplaats in aanbouw met een toiletgebouwtje. Han, die normaal staat op een goed ontbijtvoor hetinnemen van diversemedicijnen wil direct de site op rennen. Ik kan hem gelukkig overhalen om eerst koffie te drinken en wat te eten. De bedoeien komt met moeite van zijn bankje en schreewt bevelen naar de boederij waarna vrouw en dochters aan het werk gaan. We zitten hier echtop het platteland en ik voel medelijden met de vrouwen hier.

Mari is mooi! Hier leefden dus 5.500 jaar geleden de mensen voor het eerst in wat georganiseerd verband en trokken karavanen van Oost naar West of andersom. Er zijn geen toeristen!

Rond half 2 zijn we in Dura Europos. Het is bloedheet. Ook hier geen restaurant of winkeltje. We kunnen in een klein huisje tickets kopen en krijgen thee en meloen. We lopen een half uur door de ruines van deze oude, grieks-romeinse stad met resten van tempels en huizen. Prachtig gelegen, vlak naast de Eufraat. Ik zie echter weinig in de hopen steen en mijmer wat over de poorten/grenzen van Europa. We zitten hier echt in een andere wereld! Ik herzie mijn mening over Turkije, wat in mijn bevindingen een Europees land is en zo bij de E.U. kan aansluiten. Misschien kan Koerdistan (Noord-Irak) ook aansluiten. Dat lijkt het nieuwe handelscentrum te worden en kent booming business zoals voorheen Dubai.

We rijden terug naar Deir al Zoor en eten in hetzelfde restaurant als gisteravond. Alaa en de kinderen hebben een geweldige dag met winkelen, pizza eten en een bezoek aan een streekmuseum in Deir vol aangeklede poppen. Nu is de vakantie echt begonnen,vindt Dana.Ze zijn doorgereden naar Palmyra.

Wij rijdenop de klanken van Monteverdi door de woestijn naar Palmyra. Ik begrijp niet waarom er bochten zijn in de weg door deze grote, vlakke zandbak. We zien de eerste kamelen en maken foto's van herders en bedoeienen.Alaa belt dat het gereserveerde hotel uitstekend is en dat ze een dag langer in Palmyra wil blijven. Han in de zevende hemel!

We komen met zonsondergang in Palmyra aan, kleden ons om en gaan lekker eten en drinken. Ze hebben het in Palmyra al iets beter begrepen. Het is er toeristisch als een Spaanse of Turkse badplaats, met vele souvenirswinkels, restaurantjes en hotels.

Alaa probeert foto's op Reismee te plaatsen, maar dit lukt iet; we missen een programmaatje ofzo.

Donderdag 22 juli

Om 10 uur ontbijt. De kinderen slapen tot 12.00 uur. We gaan met zijn allen naar de gigantische archeologische site, maar dit werkt niet. Het is veel te heet en de kinderen zijn nog moe. Ik ga terug naar het hotel: kleuren, internetspelletjes en disneyfilms kijken op het aparaat wat onze vakantie tot nu gered heeft: de portabel d.v.d. speler!

Alaa is op het heets van de dag in het museum met Han en komt naar het hotel om samen met ons wat te eten. Ze neemt de kinderen over en ik ga foto's schietend door het dorp. 's Avonds kijken we naar de zonsonderdag op de Arabische citadel, net buiten Palmyra. Het uitzicht is prachtig. Omdat Nora tijdens het eten weer Tora Bora-buien heeft, blijven Han en ik alleen achter in het toeristische restaurant en worden ouderwets opgelicht met een hoge rekening. Vroeg slapen. Voor de volgende ochtend nog iets verzinnen en dan naar AsShams.

Vrijdag 23 juli

Ik ben vroep op, ontbijt om 8 uur en loop met Han om 8.30 uur door de oudheden van Palmyra. Ik voel me een Japanner en schiet snel een batterij leeg; thuis maar kijken wat ik gezien heb! Om half 11 gaan we op zoek naar een vriend van een kennis van Han, die hier een restaurant en antiekwinkel moet runnen. We worden naar hem toegebracht; ik achteropeen motor. De man blijkt een van de bekendste en belangrijkste zakenmensen van het dorp te zijn. We moeten natuurlijk zijn winkel zien, zijn huis, fruit eten en thee drinken. We vertrekken pas om 14.00 uur naar Damascus (AsShams (de zon), zoals ze hier zeggen). Het is gelukkig vrijdag en niet druk op de weg en niet zo druk in de hoofdstad. We rijden voortvarend naar de Palestijnse wijk en naar het 2-kamerflatje. Een hartelijk weerzien met de overburen, familie AboeNasser, een vrolijke, donkerhuidige, kleine maar sterke man, die het genot bezit van 2 vrouwen en vele kinderen. Nora voelt zich snel thuis. We nemen de bus (omdat die klaar stond voor vertrek) naar het centrum en stappen halverwege maar weer uit omdat die te vol wordt. Eten bij een soort afhaalrestaurant, langs een drukke verkeersweg. De uitlaatgassen slaan snel op mijn keel en ik voel me vies. Met de taxi terug naar huis. Nog even thee drinken en praten met de overburen, alwaar Nora op de bank in slaap valt. Koffers uitpakken, het huisje in orde maken en de allernoodzakelijkste boodschappen in huis halen. Douchen en met een biertje op het balkon. Heerlijk. Het voelt hier als thuiskomen!