Delft

Hoi beste lezer,

Dit wordt het laatste verhaal: we zijn weer thuis! Gisterochtend om 9.30 uur aangekomen. Nauwelijks geslapen; bijna de gehele donderdag en -nacht in de auto gezeten. Uitgeput, maar blij hebben we om de beurt het bed opgezocht. Nu zijn de koffers uitgepakt en maakt de wasmachine overuren. De kinderen zijn bij Nelleke, Jan zien we nauwelijks en doet Ramadan. Wij komen langzaam weer terug in het normale, dagelijkse leven. Er resten ons goede herinneringen, die weverwerken, nu samen met foto's, in dit reisdagboek.

Zondag 8 augustus

Dag van vertrek uit Tartous en Syrie. Ik sta pas om 11.00 uur op en heb geen zin meer in een duik in de zee. Inpakken, opruimen. Om 13.00 uur gaan we naar het centrum van Tartous. Het isweer bloedheet en we zoeken verkoeling in een koffietent. We rijden wat rond in Tartous enhalen folders, brochures en andere informatie bij een bureau. Bij de boot weer de ellenlange douaneformaliteiten. Naar de Tax Free Shop waar we in 10 minuten voor 210,- aan spullen verzamelen (parfums, drank, sigaretten, chocolade). We willen onszelf duidelijk verwennen. Om 17.30 uur zijn we op de boot. Dit valt tegen. Een mooie boot maar weinig passagiers, geen zwembad of casino. Alleen een ballenbak voor de kinderen en een bioscoopzaaltje. We vertrekken om 20.00 uur. We mogen geen foto's nemen in verband met de marinebasis naast de haven. 's Avonds Gisa gebeld voor haar verjaardag. Er zijn wel leuke mensen aan boord, waaronder een Syrisch gezin uit Rotterdam.

Maandag 9 augustus

Er is echt weinig te doen op de boot. Het is de hele dag lanterfanten. Je maakt contact met anderen en dat is het. Om 14.00 uur is de boot in de haven van Alexandrie (Egypte). Zo te zien eenmooie stad; jammer dat we er niet af mogen. Er vertrekt een grote groep van de boot, die een adventuretrip gaan maken door de woestijn, met 7 volgepakte 4-wheeldrive jeeps. Dion, die werkt in Londen, gaatop de moter door Afrika naar v rouw en kinderen in Kaapstad. Over 45 dagen hoopt hij thuis te zijn.

We spelen wat met de kinderen op het dek: kleuren, voetbal, knikkeren. Hoogtepunt van de dag is het diner. Het is wel prijzig. De Egyptische politie is aan boord. Er mag geen alcohol worden geschonken. Die lui zijn streng. Zodra de politie van boord is, komen de flessen weer te voorschijn. Pas om 22.00 uur 's avonds vertrekt de boot richting Italie.

Dinsdag 10 augustus

Een saaie dag op de boot. Er zijn maar weinig mensen bij gekomen in Alexandrie. Er is weinig te doen, zelfs geen internet. De kinderen zeuren de hele dag om ijs of chips en moeten vermaakt worden met kleuren, knikkeren, rondlopen. Om je heen alleen water.

Iedereen lijkt ontheemd. De voornamelijk Arabische allochtonen gaan naar huis. Het duurt even voor ik er achter kom dat hun 2e taal Duits, Engels, Frans of Nederlands is.Het voornamelijk Hondurese personeel spreekt Italiaans. De Libanezen zijn zoals gewoonlijk het duidelijkst aanwezig en zitten om 10.00 uur 's ochtends al aan de waterpijp. Een groep adventurers bemoeit zich alleen met zichzelf. 2 Duitse toeristen zoeken uit armoede elkaar maar op.

Om 14.00 uur is er film. Helaas, een arabische film, waar ik weinig vanbegrijp. Het is wachten op etenstijds om 19.30 uur. Dit eten is gelukkig erg lekker, met vele Italiaanse specialiteiten. Na de koffie maak ik de whiskeyfles maar open. Om 24.00 uur slapen we.

Woesndag 11 augustus

Nog een lanterfantdagje maar wel gezelliger dan gisteren.Alle kinderen kennen elkaar nu en spelen met elkaar. Een beetje meer ruimte voor ons. Ikben al om 9.00 uur open ontbijt in het restaurant.Ik heb tijd om te lezen. Ik zie de Italiaanse kust. De anderen slapen tot 12.00 uur.De dag kruipt voorbij met lezen, spelen met de kinderen, praten met medepassagiers. De Ramadan is begonnen. Jan gaat meedoen. We zien eilanden van Kroatie. Er is een mooie zonsondergang.

Donderdag 12 augustus

Rond 4.00 uur word ik wakker van een huilend kind in de hut naast ons. Vervolgens zijn Nora en Alaa wakker. Nora heeft verhoging en poept 3x achterelkaar haar luier vol. Daarna is ze opgeknapt en helemaal klaar voor de nieuwe dag...We gaan naar het dek. Aan de ene zijde zien we langzaam de zon opkomen, aan de andere kant nadert Venetie. Rond 7 uur is iedereen op en druk met sjouwen van koffers enhet inladen van de auto. We drinken koffie en nemen afscheid van de medepassagiers. Pas om 9.10 uur zijn we door de Italiaanse douane en kunnen we rijden. We zetten de TomTom op Dortmund via Munchen, maar wanneer we vergeten te luisteren naar de navigatie en een aantal afslagen missen, stelt de TomTom een nieuwe route in: via Milaan, door Zwitserland en dan naar Dortmund. Deze weg is korter, maar veel drukker en duurder door de vele tolwegen. De route is wel prachtig. Italie ligt er leuk bij en op de achtergrond zien we de Alpen naderen. Tegen de middag zien we de eerste McDonald waar we lekkere Mac-menu's verorberen. Zwitserland is een sprookjesland met zijn hoge bergen, waar wolken tegenaan leunen. Bij de Gothardtunnel hebben we een vertraging van 3 uur. Er is een file van 15 kilometer en de auto's mogen maar mondjesmaat de 1-baanstunnel in. Om 19.30 uur zitten we gebroken in een groot wegrestaurant aan de andere kant van de berg. Wat te doen? Het is nog 7 uur rijden tot Dortmund, waar we afgesproken hebben te zullen overnachten. We hebben geen zin in een hotel. Rijden dan maar. Dit is werkelijk de langste dag uit mijn leven. We rijden om beurten en proberen tussendoor te slapen. Wanneer het 's nachts niet meer gaat, zetten we de auto op een parkeerplek en slapen wat. Om 6 uur 's ochtends zijn we bij familie in Dortmund, waar we enkele spullen moeten afleveren en een vergeten telefoon moeten ophalen. We besluiten door te rijden naar huis. Eindelijk, het is 9.30 uur, zijn we thuis. Heerlijk. Jan, Dana en Alaa gaan direct naar bed. Nora is helaas niet meer moe en wil thuis alles herontdekken. Ik hou me bezig met uitpakken van de auto en opruimen. Waarom heb ik in godsnaam een jas, diverse lange broeken en zoveel boeken meegenomen?

Tartous

Hoi landgenoten.

Het is bijna 23.30 uur, zaterdagavond. We zijn eindelijk bij de Middellandse Zee. Dat wil overigens niet zeggen dat het hier veel koeler is. Het is warm, drukkend, en het zeewater brengt ook niet veel verkoeling, want dat is ook warm. Maar het is wel heerlijk om dagelijks door de branding te duiken. Ook Dana en Nora zijn geheel watervrij.Vandaag lagen we nog tot 21.00 uur in het water. Ons vakantieappartement ligt dan ook maar 15 meter van zee. Geweldig. We hebben weer en drukke week achter de rug (methelaas ook de nodige onderlinge strubbelingen) en kijken ook wel uit naar de boottocht naar Venetie en de terugkeer naar Nederland. Morgenmiddag vertrekken we hier en ik weet nieter internet is op de ferry. Traditiegetrouw nu een verslag in dagboekvorm van de afgelopen week.

Zondag 1 augustus

Ik slaap lang uit. Alaa, die eigenlijk de opdracht heeft helemaal niets te doen, is bezig als altijd en wil al de auto klaar maken voor vertrek uit Damascus. Ik moet de auto voor het huis zetten, maar krijg een tegenligger in dit veel te smalle straatje. Bij het achteruitrijden overzie ik en geparkeerd busje en maak over de hele zijkant schade. Boos ga ik weg naar het internetcafe en werk een uur aan het Reismee-verhaal, waarna de stroom uitvalt. Dit belooft een geweldige dag te worden. Thuis zijn de kids druk en Alaa druk in de weer met inpakken. Aan het eind van de middag probeer ik nogmaals het internet en nu lukt het wel. Alaa gaat ondertussen naar een garage voor het uitdeuken en bijwerken van de auto. We spreken af bij een bevriende opticien waar Alaa haar merkbrillen koopt. Om 21.00 uur is er en voorstelling in het theater. We zijn er 21.05 uur en denken te laat te zijn. Dit gaat evenwel ook op zijn Arabisch. Hele gezinnen wandelen rustig het openluchttheater in, waar de kinderen al snel vliegtuigjes vouwen van het programmaboekje. Pas tegen 22.00 uur, wanneer iedereen aanwezig is, begint de voorstelling: en indrukwekkende show vol zang, dans en gezang. Dana en Nora vinden het ook prachtig, want een lange jurk is voor hun een prinses en ze zien vanavond dus veel prinsessen.Na de voorstelling kopen we taart en gaan naar het huis van de neven. Opa heeft nog een afspraak gemaakt met een Koerdischekunstenaar, die in Damascus woont. Na lang zoeken vinden we zijn huis en bekijken we zijn werk. Uit belefdheid kopen we iets. Door de nacht rijden we terug naar ons kleine huisje.

Maandag 2 augustus

We zijn klaar voor vertrek uit Damascus wanneer neef Rodi belt. Hij heeftinfo over een huis wat te koop staat en heeft een afspraak gemaakt met de verkoper om 18.00 uur. We besluiten nog en dag te blijven. We doen weinig anders dan wat spelen, boodschappen, slapen en ik maak nog wat foto's in de buurt. Om 17.30 uurstaat het huis op de kop. Jan heeft zijn P.S.P met veel moeiteaan Nora uitgeleend en nu is hij onvindbaar. Ze wil niet zeggen waar ze hem heeft gelaten.

Het flatje ziet er prima uit. Drie kamers, grote keuken, 2 airco's. De buurt is leuk, zo blijkt bij een rondwandeling. Er zijn speelveldjes, parken, een sportcomplex en en zwembad. Er komen wolken aan de lucht, wat voor mij met deze temperaturen juist een gelukkig teken is. Wanneer de geldautomaat om de hoek geld geeft en er bier gewoon te koop is in een kiosk aan de straat, zijn we helemaal verkocht en nemen opa er een op. Opa gaat het kleine huisje in Damascus verkopen en dit nieuwe huis in deze leuke, goede buurt kopen!

We rijden terug naar huis in beste stemming. Maar Jan heeft een ander gevoel. Hij heeft 2 uur gezocht en de P.S.P. niet gevonden. Zijn leven heeft nu ongeveer geen zin meer. Hij is in staat om Nora te vermoorden, maar deze kleine donder geeft geen krimp. Slijmen, vleien, boos worden, niets helpt en ze komt steeds met een ander verhaaltje om ons daarna compleet uit te lachen. Jan gaat heel kwaad naar buiten.

Dinsdag 3 augustus

We worden pas laat wakker. We ruimen de laatste spullen in, maken schoon en vertrekken na en klein ontbijt. We kopen nog even baklava in Shams en gaan op weg naar Homs. De sfeer in de auto is afschuwelijk, met name omdat Jan zich verveelt, en verschrikkelijk kwaad is. Hij grijpt alles aan om ruzie te maken met de meisjes. Nora blijft hem uitlachen en in de maling nemen, ongelooflijk, 3 jaar! We gaan door de bergen, wat nog enige hachelijke verkeerssituaties oplevert. Na een uitgebreide pauze in een wegrestaurant arriveren we om 19.00 uur bij Krak des Chevaliers, een van de meest beroemde attracties van Syrie, met name wegens de Kruisvaarders. Het is een prachtige, magistrale burcht, (bijna) onneembaar. Eigenlijk is het de Burcht van Bescherming, in hetarabisch Qasr al Hussen. De Fransen verstonden dit'hussen' als hissan (wat paard betekent) vandaar dat deze burcht nu als Krak des Chevalier door het leven gaat.In het donker rijden we naar het bergdorpje Drekisch, waar opa hoopt en oude jeugdvriend te ontmoeten. Achter een motorrijder aan komen we bij een prettig hotel ennemen wemet een ruime kamer met keuken en balkon. Dit dorpje blijkt en soort Spa te zijn, waar het Syrische bronwater vandaan komt. De lucht is er prettig en het ziet er allemaal groen uit in de bergen.

Ik ben verkouden geworden en drink een halve fles arak beneden bij het hotel. De kinderen hebben in de auto geslapen en zijn nog laat op. Jan zit mokkend op zijn bed.

Woensdag 4 augustus

Prima geslapen wegens de arak en gelukkig niets gehoord. Het schijnt evenwel een onrustige nacht te zijn geweest: Jan heeft met een zak over zijn hoofd en een groot mes in zijn hand rondgelopen, om de meisjes bang te maken. Gelukkig zag opa het, op gegeven moment.

De vriend van opa verschijnt om 9.30 uur in het hotel. Opa is emotioneel. Het is en gezellige man en de oudjes praten wat af. We eten 's middags in een bergrestaurant, waar de vis voor je gevangen wordt uit de rivier ernaast. Om 5 uur in de middag vertrekken we naar de kustplaats Tartous. De contacten van Alaa hebben een huisje aan zee opgeleverd, op een soort vakantiepark. Het isso wie so feestweek in Tartous, dus hopelijk wordt het hier weer gezellig.

Donderdag 5 augustus

Om 8.30 uur dobber ik in de Middelandse Zee. De rest slaapt nog. We improviseren en ontbijt met koekjes en Nescafe. Om 12.00 uur gaat Alaa naar en afspraak met plaatselijke bobo's. De meisjes staan relaxed op. Wanner Jan om 13.30 uur op staat, is er 1 minuut later dikke ruzie en huilen er 2 meisjes. Ik kan Jan niet meer luchten. Opa houdt niet van zee en wil naar Aleppo.Alaa brengt hem weg en nemt Jan me. Het afscheid van opa is moeilijk.

Ik heb de rest van de dag een echte feestdag met de meisjes met bezoek aan respectievelijk zwembad, kermis,kindertreintjeritje over de boulevard en restaurant, waar wekebab eten. Om 2.00 uur 's nachts pikt Alaa ons op.

Tartous ziet er leuk uit zo met die feesttenten en bootjes op zee.

Vrijdag 6 augustus

De dag begint weer meteen duik in zee. Alaa heeft een afspraak. De kinderen blijven onderling ruzie maken. 's Middags gaan we met en bootje naar het eilandje voor de kust. Het is het enige eiland dat Syrie rijk is en is ongeveer 2 voetbalvelden groot. Er wonen nochtans behoorlijk veel mensen op en de straatjes zijn dan ook niet breder dan 1 meter. Terug op ons vakantiepark duiken we met zijn allen in zee en gaat Jan op de waterscooter. De zee kleurt prachtig met de ondergaande zon. Na het douchen duiken we nogmaals de feestweek in. Wanneer we uiteindelijk thuis komen zijn we allemaaldoodop.

Zaterdag 7 augustus

Iedereen slaapt nog wanneer ik terugkom om 11.30 uurvan zwemmen en koffiedrinken, Ik leer de vakantiegangers hier kennen. 's Middags gaan we, op Jan na, eten in de bergen, met de kennissen van Alaa: notabele mensen, die het savoir vivre ook kennen. We hebben een uitgebreide maaltijd en leuke gesprekken. Terug thuis gaat Alaa met Jan de stad in, ik ga met de kleintjes naar zee. Ze vinden het heerlijk en maken contact met Arabische kinderen in het water en op het strand. Op weg naar het huisjes maken we afspraken om geen ruzie meer te maken met Jan en heel lief te doen. Het werkt. Het wordt gezellig met zijn allen. Jan haalt pizza en de kids willen het huis niet meer uit. Tevreden gestemd besluit ik een internetcafe te zoeken.

Damascus (part 2)

Hoi familie, vrienden, collega's en andere belangstellenden. Er is een week voorbij gegaan. We zijn nog steeds in Damascus. We leren de stad kennen. Alaa wil een ander huisje kopen hier. De kinderen vermaken zich prima en hebben hun levensritme geheel aangepast. Dat wil zeggen dat ze 's ochtends slapen, rustig de dag beginnen met t.v. kijken en spelen, pas laat naar buiten gaan, meestal tussendoor nog een tukje doen en 's avonds laat (wanneer wij gesloopt zijn) volledig los komen. Afgezien van de warmte gaat alles prima: geen zieken, niet al te veel ongemakken.

Het is Alaa's verjaardag. Cadeaux heeft ze vannacht gekregen. In plaats van rustig aan doen, wilde ze vandaag alles gereed maken voor vertrek morgen. Ik heb geloof ik mijn dag niet. Bij het verplaatsen van de auto in het veel te nauwe straatje maakte ik een flinke kras over de hele zijkant van de auto. Nou ja, die hoort er nu ook bij, bij Damascus dus. Verder heb ik in het begin van de middag een uur in het internetcafe gezeten en was bijna klaar met het verslag van Reismee tot de stroom uitviel. Ik waag nu, om 17.30 uur, een nieuwe poging.

Zaterdag 24 juli

Een rustige dag. Alaa gaat met Han naar het centrum, ik vermaak me met de kinderen in het huisje. 's Middags neemt Alaa de kinderen over en ga ik naar het internetcafe en leeswat nieuws, e-mails en zet het dagboek op Reismee.

Om 18.30 uur met zijn 4-en naar de winkelstraten hier. Ik koop een mooi Swatch-horloge, dat later niet geheel waterdicht blijkt. De kinderen krijgen veel indrukken te verwerken: van bedelaars tot rijkeluiswinkels.

Alaa voelt zich hier thuis en heeft zin om te koken. Han komt pas laat uit de stad en heeft de weg naar het wat verscholen drankwinkeltje ook gevonden. Biertjes! Het wordt een bonte avond met muziek en dans.De kids maken zich op als grote dames, compleet met jurken, lippenstift en oogschaduw. Het is de laatste avond met Han. Hij gaat morgen alleen verder naar Bosra en dan rustig richting Noord-Syrie, Turkijeen Georgie.

Zondag 25 juli

Ik wordt wakker van een toeterende auto. Ik sta op, Han is er vandoor. Ik drink koffie op de stoep en zie de buurt langzaam tot leven komen. Diverse handelaren komen met waren langs de deuren, kinderen halen brood bij de warme bakker, vrouwen gaan met bossen peterselie op weg naar de nabijgelegen groentenmarkt.

Alaa gaat deze ochtend naar het Nederlands Instituut in Damascus en ik vermaak de kinderen zo goed als het kan. 's Middags met de bus naar het centrum. Het is weer overvol en bloedheet in de bus en na 100 meter in de beroemde Souk Al Hammadia willen de kids eten en drinken. We zgaan de Souk weer uit en vinden een chic restaurant op een bovenverdieping. De kids zetten al snel het restaurant op stelten en stelen de harten van de obers. Nora is vandaag voor de verandering in een heel goede bui en huilt niet 1 keer.

Wij gaan met de taxi naar Het Nederlands Instituut waar we Alaa zien met neven Araz en Sermed. Het Ned. Instituut verzorgt Arabische lessen in de zomer en er zijn groepen Nederlandse studenten. Het is er gezellig en de wijk is compleet anders dan ons 'palestijns kamp'. Dichtbij heeft neef Araz een woning; hij studeert hier voor een half jaar de Arabische taal. Het is wel een verademing: schone, brede straten en mooie huizen of luxe flats. Hier en daar staan nog oude huizen, maar alles staat op de nominatie om gesloopt te worden voor nieuwbouw. Met de kinderen gaan we naar een speeltuintje en we eten een broodje shoarma.

Alaa rijdt dapper met de auto door Damascus. We komen moe maar voldaan thuis. De familie van Alaa denkt aan het kopen van een ander huisje in een betere wijk en we discussieren over noodzaak, wijk en mogelijkheden. Morgen mogelijk op verkenningstocht. de kids willen echter naar een zwembad en dat is eigenlijk een goed idee.

Maandag 26 juli

Om 10 uur ben ik op en ga naar de groentenmarkt voor boodschappen en foto's maken. Na het ontbijt besluiten we naar de stad te gaan, met name voor het Asem Palace, wat leuk is voor de kinderen, die al de hele vakantie in de ban zijn van prinsen, prinsessen, kastelen e.d. We belanden in de onvermijdelijke Souk Al Hammadia en gaan winkel in, winkel uit. Vooral de bruidswinkels doen het goed bij de dames. In de Souk lopen veel volledig correct Islamitisch geklede vrouwen, veel uit Iran, die volgens mij vooral op zoek zijn naar pikante onderkledij. Je moet toch wat! Vrolijk giechelende jonge meisjes fluisteren 'wilcome, wilcome' naar me in het voorbijgaan. Ik sta verbaasd. We komen langs de Moskee, drinken thee en cola bij het beroemde waterpijpcafe Al Naufara, gaan langs het restaurant Beit, Jabri, een koloniaal huis met een prachtige binneplaats met fontijn, om uiteindelijk in het Asem Paleis uit te komen. Nu zijn de kinderen onder de indruk van de badhuizen, bruiskamer, gastenverblijven en alle, leuk aangeklede poppen.

We eten een take-a-way pizza langs de weg en gaan met de taxi naar de winkelstraten in de buurt van onze woning en op zoek naar een bevriende opticien, waar je voor weinig alle dure merken brillen kunt kopen. De vriend is er echter niet. Ik verdwijn in een internetcafe, thuis is Nedjuah en Asem op bezoek. Alaa gaat met ze uit. De kids zijn druk en het is veel te warm om te slapen. Het wordt 3 uur 's nachts voor het rustig wordt.

De overigen (opa, Jan en Reder) zitten in de nachtbus van Amuda naar Damascus. Morgen zitten we 7 personen in dit kleine huisje.

Dinsdag 27 juli

De overigen arriveren gelukkig pas om 10.30 uur. Ik ben net wakker. We praten bij en ontbijten. 's Middags gaan we naar het zwembad met zijn 4-en. We moeten naar de wijk Mezze. De rit duurt uiteindelijk 1,5 uur omdat het zwembad zeer verscholen ligt, tussen de huizen. Het is er wel leuk en er is duidelijk een ander publiek. Er is ook een soort kids-playground. De kids zijn er niet weg te slaan. Na het zwemmen rijden we door de gegoede buurten van Damascus en zien ministeries, het paleis van de president, regeringsgebouwen en we belanden uiteindelijk in een soort volkspark met veelspeeltuinen en groen. Reder en de neven komen naar het park en we rijden naar de bergen. We eten in een schitterend gelegen, chicrestaurant (waar de auto voor je wordt geparkeerd) en hebben uitzicht over Damascus by night, met zijn miljoenen lichtjes met centraal de goed verlichte grote Ommayaden Moskee. Op de terugweg vallen de kinderen in slaap, we zijn pas over 12-en thuis, waar de ouderen willen slapen en de jeugd weer volop energie heeft. Ik maak een avondwandeling met Dana en Nora door de buurt en Dana wil een broodje Kebab, wat nog verkrijgbaar is. Nora roept: 'Ik wil naar McDonald's', wat helaas niet mogelijk is hier.

Ik ben voor de 4e keer in Damascus en zie de stad wel vooruit gaan. De kredietcrisis is Syrie bespaard gebleven, waarschijnlijk omdat hier niets op krediet wordt gekocht. Huizen worden contant betaald en meestal dus in diverse etappes afgebouwd. Een 4-kamerflat in een redelijke wijk kost al gauw 100.000 euro. Het wegennet is flink verbeterd in Damascus, je hoeft niet meer om de kuilen heen te rijden. De doorstroming is verbeterd middels dtoplichten en eenrichtingsverkeer. Het centrum is afgesloten voor vrachtverkeer. Er zijn meer parken en speeltuinen. Het autobezit is flink toegenomen en vernieuwd. Er rijden nieuwe, schonere bussen. Toch hangt er nog steeds een vieze smoglaag over de gehele stad, die tussen bergen is gelegen.

Woensdag 28 juli

Uitgeslapen tot 10.30 uur. Alaa gaat naar Rodi en op huizenjacht. Ik ga 'sMiddags met Jan, Dane en Nora met de taxi naar de Souk Al Hamadia. We eten een ijsje bijde beroemde Ijszaak Bakdash. We kopen een cadeau voor Alaa. Wanneer de kinderen al te veel ruzie maken met elkaar nemen we de taxi naar huis. Daar blijkt het niet leuk vertoeven. De buren zijn aan het verbouwen en bij ons is op gegeven moment het water op ('s nachts wordt de watertank op het dak bijgevuld, dit is het maximum dat voor de komende dag kan worden gebruikt). Er komt familie. Opa heeft gekookt, lekker maar pittig. Ik vlucht naar het internetcafe en koop bier op de terugweg. Thuis is de rust weergekeerd. Nora is bij overbuur Nedjuah, Jan is met de neven mee. Dana en ik gaan op bezoek bij de tandarts beneden voor een praatje.

's Nachts vertrekt Reder naar het vliegveld; hij wordt weggebracht door Alaa en de meisjes. Ik drink een biertje met opa.

Donderdag 29 juli

Een ongemakkelijk dagje. Alaa gaat al vroeg in de ochtend naar een ministerie; ik vermaak de kinderen zo goed en kwaad als het kan. We nemen een taxi naar de stad, naar een toeristische souk (Suleyman), waar ambachtslieden en kunstenaars hun winkeltjes hebben. Alaa en de neven komen. Daarna zijn we besluiteloos. Naar de dierenpark? Naar een pretpark? We belanden uiteindelijk in een speeltuintje waar de kinderen niet willen spelen. Dan maar weer winkelen. Alaa heeft nog een afspraak voor bezichtiging van een huis, wij gaan naar het huis van de neef, waar ook weinig is te doen voor de kinderen.

Thuis blijkt de electriciteit te zijn uitgevallen in het straatje Sharia Aruba. De bewoners zitten op de stoep of met kaarslicht in huis. Eigenlijk heeft het wel iets. Wanneer ik met opa en vriend Aboekor wil gaan drinken, krijgt Dana de dunne en kan ik bij kaarslicht de keuken en bandkamer gaan dweilen. Ik ben de warmte en de drukke stad goed zat!

Vrijdag 30 juli

Er is nog steeds geen electriciteit. Na het ontbijt besluiten we de stad uit te gaan, naar As Suweida. We halen neef Rodi op. Het is een probleem om Damascus uit te komen en de goede weg naar As Suweida te vinden. Uiteindelijk zitten we op de weg naar Qumatra, een verboden stad voor toeristen, dicht bij de grens van Libanon en militair gebied. Met veel vragen en rijden over binnenwegen komen we op de goede weg naar As Suweida. In deze stad stoppen we bij een restaurant om de weg te vragen naar hotel Dioniseus. Het restaurant verhuurt evenwel apartementen boven de zaak en we kunnen voor weinig een huisje huren voor een nacht. Prima. We moeten wel onze trouwpapieren laten zien. we eten wat en bezichtigen het stadje. Het is hier gemoedelijk. Er wonen christenen, arabieren en vooral Druzen vreedzaam naast elkaar. Hier dragen de mannen juist hoofddoeken en laten de vrouwen de haren lekker wapperen. Goed zo!

Zaterdag 31 juli

Nora, die vannacht niet wilde slapen, is al om 7 uur klaarwakker. Misschien van de warmte. Alaa houdt haar bezig, ik slaap tot 9.00 uur. We drinken wat en stappen in de auto. We zoeken de weg naar een dorpje met bijzondere grotten, waar vroeger zelfs mensen in hebben gewoond. We zijn in prachtig landbouwgebied, heuvelachtig, met hier en daar vulkanen en zwarte lavagrond. Het is de Golan-hoogvlakte. We eten in een klein restaurant/groentezaakje en worden uitgenodigd om in de tuin te zitten. We krijgen druiven en Arabische koffie. De druiven groeien hier in overvloed en wordt verwerkt in Arak en wijn. We komen uiteindelijk in Ariega, waar we de grot vinden. Er wordt hier gewerkt aan het maken van een toeristische plek, maar we zijn duidelijk 5 jaar te vroeg. Rodi en ik gaan de grot in, met een zaklamp. Na enkele honderden meters wordt het toch te donker, klein en benauwd. Dit zijn nog niet de grotten van Han (Belgie) maar gezien de plannen, kunnen ze dit wel worden. Er wordt gewerkt aan een restaurant, winkel, een voetpad, verlichting etc.

We drinken 2,5 liter cola uit de fles en vragen de weg naar Shabbah, een klein stadje met Romeinse resten. Een minuut later zit er een heel gezin bij ons in de auto, die ook naar Shabbah moet. In Shabbah bezoeken we het museum en bekijken het Romeinse bandhuis. Er zijn mooie mozaieken. Jammer dat fotograferen verboden is. We rijden richting Damascus en de kids en ondergetekende vallen in slaap. We worden wakker in het uitgaansgebied, naast het theater, het circusterrein, dichtbij Four Seasons Hotel en Museum. Alaa koopt kaartjes voor een concert morgen. We wachten tot de circusvoorstelling begint. Op het terrein staan diverse grote scuplturen, die kennelijk langs de boulevard moeten komen te staan. Een vrouw krijgt van haar man autorijles en moet tussen de kunstwerken manouvreren, parkeren en achteruitrijden. Komisch. Om 21.00 uur begint de circusvoorstelling, compleet met tijgers, gazellen die over kamelen springen, clowns, trapezes en andere acts. De kinderen hebben de avond van hun leven! Middernacht zijn we thuis en zingen voor Alaa, die jarig is en cadeaux mag uitpakken. Buiten is het onrustig en zijn er een soort Hezbollah-demonstraties. De electriciteit werkt maar zoi nu en dan, maar deze leuke dag pakken ze niet meer van ons af!

Damascus

Hoi, familie, vrienden en belangstellenden. Het is 15.10 uur en ik zit in een internetcafe in de Palestijnse wijk, vlakbij Sharia Aruba, waar Alaa haar studentenwoning nog heeft. Gistermiddag aangekomen met Han en de meiden. Jan, Reder, opa en oma zitten nog in Amuda. Han is vanmorgen het centrum van Damascus ingegaan met Alaa. Ik ben thuis gebleven met de kinderen en heb wat huishouden gedaan. Alaa is weer teruggekeerd; ze was het toeristje spelen snel zat. Zij let nu op de kinderen, dus tijd voor mij om mijn contacten te onderhouden, nieuws te lezen en dit dagboek bij te werken. Ik ontvang nog steeds leuke reacties, waarvoor dank; ik zal er daarom mee doorgaan.

Maandag 19 juli

Lekker geslapen tot 9.00 uur bij familie Oem Naziem in Hasaka. Alaa gaat de stad in om haar Syrische paspoort te regelen. Weer een met een dubbele nationaliteit! De familie ontwaakt laat; er is een heel ander dagritme, wat Dana en Nora moeiteloos overnemen. Ik speel met ze tot 14.00 uur. Daarna gaan we naar het zwembad. Wederom een prachtig luxueus oord, opgezet door een Koerd die in Europa zijn ogen goed heeft opengehouden. De Koerden zijn handig en worden weinig belemmerd door islamitische voorschriften. We zwemmen tussen bikinidragende meiden en vrolijke jongens. Er zijn glijbanen en duikplanken. Het eten is er prima. Ik maak foto's van het zwembad en de omgeving hoog op de trap van de glijbaan.

Om 18.00 uur thuis. De bamia van tante Oem Naziem laten we staan.

Han moet met zijn auto naar de garage in Quamishli en zal daarom met de anderen een dag later komen. Wij vinden het prima. Er komt familie langs. We gaan met 6 kinderen naar de speeltuin, een kermisachtige attractie. We zijn pas om 22.30 uur thuis en zijn moe. De familie houdt er echter andere gedachten en leefpatronen op na. Iedereen blijft plakken tot diep in de nacht. Met 5 gezinnen in het toch grote huis is het te druk en vooral Nora krijgt weer Tora Bora-kuren. Het wordt 3 uur 's nachts voor we slapen.

Dinsdag 20 juli

We worden laat wakker. Alaa gaat met nicht Mesme naar de stad voor boodschappen. Dana wordt om 11.00 uur wakker en kruipt achter de computer voor spelletjes. Nora wordt pas om 12.30 uur wakker.

Om 14.00 uur komt de auto met Han, Reder, Jan en opa. Er wordt uitgebreid gegeten. Het is gezellig, maar een plan trekken lukt niet. Opa wil in Hasaka blijven, samen met Reder en Jan, Han wil zo snel mogelijk door naar Deir al Zoor, om vandaar naar archeologische sites te gaan (Mari en Dura Europos)., Alaa wil rust voor zichzelf.

We besluiten naar tante Gadidja te gaan, waar we weer fruit krijgen en thee drinken. Het wordt eigenlijk te laat, maar afscheid nemen kost moeite. We rijden met Han, Dana, Nora, Alaa en ik om 19.00 uur naar Deir al Zoor. Een barre woestijntocht volgt. Het wordt al snel donker. Er is totaal geen verlichting langs de weg. De weg is in aanvang goed, maar halverwege zijn er wegopbrekingen wegens wegwerkzaamheden. We staan geregeld stil voor een hoop zand en moeten dan door de berm verder of via een paralel zandpad. Dit gaat zo 20 kilometer lang door. Gelukkig kunnen we op gegeven moment achter een vrachwagenchauffeur gaan rijden, die ons langs de versperringen leidt. Er is een prachtige sterrenhemel en mooie maan, maar we durven nauwelijks de auto uit. Om 22.00 uur komen we Deir al Zoor aan. Het zoeken naar een hotel lukt niet direct, maar het wandelen langs de Eufraat geeft een bijzonder gevoel. We eindigen in een luxe hotel. Snel het stof van ons af spoelen en naar het naast gelegen restaurant. Er is bier en Han en ik voelen ons moe maar voldaan.Op grote t.v.-schermen kijken we naar een soort Arabische MTV met volumptueuze zangeressen als Elissa. Buiten is het 38 graden Celsius. Het wordt een warme nacht.

Woensdag 21 juli

Han klopt om 8.00 uur op de deur. Ik heb de wekker niet gehoord en ben nog moe en katerig. Snel aankleden en spullen pakken. Alaa en de kids slpen uit en gaan later lekker winkelen. We gaan op weg naar Mari, 200 kilometer langs de Eufraat, met een lang lint van dorpen, boerderijen, bebouwingen. Er werken alleen vrouwen op de velden. Ze worden met volle vrachtwagens tegelijk aangevoerd. Aan de overkant van de rivier zien we Irak liggen.

Mari staat nauwelijks aangegeven en we moeten zoeken en vragen. Het bevreemt Han. Heeft in Nederland een heel dorp naamsbekendheid en economisch voordeel bij het bezit van een half hunebed, hier liggen de restanten vanhet oudste stadje van de wereld naast een boerderij, waar een bedoeien tickets verkoopt en waar geen restaurantje, winkeltje of zelfs maar plattegrondje te vinden is. Er is hoop: er is een parkeerplaats in aanbouw met een toiletgebouwtje. Han, die normaal staat op een goed ontbijtvoor hetinnemen van diversemedicijnen wil direct de site op rennen. Ik kan hem gelukkig overhalen om eerst koffie te drinken en wat te eten. De bedoeien komt met moeite van zijn bankje en schreewt bevelen naar de boederij waarna vrouw en dochters aan het werk gaan. We zitten hier echtop het platteland en ik voel medelijden met de vrouwen hier.

Mari is mooi! Hier leefden dus 5.500 jaar geleden de mensen voor het eerst in wat georganiseerd verband en trokken karavanen van Oost naar West of andersom. Er zijn geen toeristen!

Rond half 2 zijn we in Dura Europos. Het is bloedheet. Ook hier geen restaurant of winkeltje. We kunnen in een klein huisje tickets kopen en krijgen thee en meloen. We lopen een half uur door de ruines van deze oude, grieks-romeinse stad met resten van tempels en huizen. Prachtig gelegen, vlak naast de Eufraat. Ik zie echter weinig in de hopen steen en mijmer wat over de poorten/grenzen van Europa. We zitten hier echt in een andere wereld! Ik herzie mijn mening over Turkije, wat in mijn bevindingen een Europees land is en zo bij de E.U. kan aansluiten. Misschien kan Koerdistan (Noord-Irak) ook aansluiten. Dat lijkt het nieuwe handelscentrum te worden en kent booming business zoals voorheen Dubai.

We rijden terug naar Deir al Zoor en eten in hetzelfde restaurant als gisteravond. Alaa en de kinderen hebben een geweldige dag met winkelen, pizza eten en een bezoek aan een streekmuseum in Deir vol aangeklede poppen. Nu is de vakantie echt begonnen,vindt Dana.Ze zijn doorgereden naar Palmyra.

Wij rijdenop de klanken van Monteverdi door de woestijn naar Palmyra. Ik begrijp niet waarom er bochten zijn in de weg door deze grote, vlakke zandbak. We zien de eerste kamelen en maken foto's van herders en bedoeienen.Alaa belt dat het gereserveerde hotel uitstekend is en dat ze een dag langer in Palmyra wil blijven. Han in de zevende hemel!

We komen met zonsondergang in Palmyra aan, kleden ons om en gaan lekker eten en drinken. Ze hebben het in Palmyra al iets beter begrepen. Het is er toeristisch als een Spaanse of Turkse badplaats, met vele souvenirswinkels, restaurantjes en hotels.

Alaa probeert foto's op Reismee te plaatsen, maar dit lukt iet; we missen een programmaatje ofzo.

Donderdag 22 juli

Om 10 uur ontbijt. De kinderen slapen tot 12.00 uur. We gaan met zijn allen naar de gigantische archeologische site, maar dit werkt niet. Het is veel te heet en de kinderen zijn nog moe. Ik ga terug naar het hotel: kleuren, internetspelletjes en disneyfilms kijken op het aparaat wat onze vakantie tot nu gered heeft: de portabel d.v.d. speler!

Alaa is op het heets van de dag in het museum met Han en komt naar het hotel om samen met ons wat te eten. Ze neemt de kinderen over en ik ga foto's schietend door het dorp. 's Avonds kijken we naar de zonsonderdag op de Arabische citadel, net buiten Palmyra. Het uitzicht is prachtig. Omdat Nora tijdens het eten weer Tora Bora-buien heeft, blijven Han en ik alleen achter in het toeristische restaurant en worden ouderwets opgelicht met een hoge rekening. Vroeg slapen. Voor de volgende ochtend nog iets verzinnen en dan naar AsShams.

Vrijdag 23 juli

Ik ben vroep op, ontbijt om 8 uur en loop met Han om 8.30 uur door de oudheden van Palmyra. Ik voel me een Japanner en schiet snel een batterij leeg; thuis maar kijken wat ik gezien heb! Om half 11 gaan we op zoek naar een vriend van een kennis van Han, die hier een restaurant en antiekwinkel moet runnen. We worden naar hem toegebracht; ik achteropeen motor. De man blijkt een van de bekendste en belangrijkste zakenmensen van het dorp te zijn. We moeten natuurlijk zijn winkel zien, zijn huis, fruit eten en thee drinken. We vertrekken pas om 14.00 uur naar Damascus (AsShams (de zon), zoals ze hier zeggen). Het is gelukkig vrijdag en niet druk op de weg en niet zo druk in de hoofdstad. We rijden voortvarend naar de Palestijnse wijk en naar het 2-kamerflatje. Een hartelijk weerzien met de overburen, familie AboeNasser, een vrolijke, donkerhuidige, kleine maar sterke man, die het genot bezit van 2 vrouwen en vele kinderen. Nora voelt zich snel thuis. We nemen de bus (omdat die klaar stond voor vertrek) naar het centrum en stappen halverwege maar weer uit omdat die te vol wordt. Eten bij een soort afhaalrestaurant, langs een drukke verkeersweg. De uitlaatgassen slaan snel op mijn keel en ik voel me vies. Met de taxi terug naar huis. Nog even thee drinken en praten met de overburen, alwaar Nora op de bank in slaap valt. Koffers uitpakken, het huisje in orde maken en de allernoodzakelijkste boodschappen in huis halen. Douchen en met een biertje op het balkon. Heerlijk. Het voelt hier als thuiskomen!

hasakah

Het is zondag 18 juli, after midnight. Vandaag verkast van Amuda naar Hasakah. Prima vakantiedagen achter de rug. Wel druk. Zit nu achter een bureau buiten in de voortuin van familie van Alaa hier.

De dames Nora, Dana en Alaa zijn gaan slapen. De overige mannen (Han, Reder en Jan) zitten nog in Amuda. Eigenlijk waren de kinderen net gewend en Dana is het verkassen nu even zat. We gaan hier echter leuke dagen tegemoet bij deze moderne, gastvrije mensen.

Ik werk mijn dagboek uit voor het thuisfront en Reismee-belangstellenden. Het is 1.00 uur geweest en nog 26 graden buiten. Ik laat het biertje nog even staan.

Woensdag 14 juli

Om 7.00 uur helemaal wakker. Ik kom weer in een dagelijks ritme. Lekker gedoucht en met opa koffie gedronken. Opa luistert naar het nieuws, ik lees Sylvia Witteman. Een voor een worden de anderen wakker. Nora en Dana pas na het ontbijt.

Overleg over de dingen die we nog willen in Amuda en over de vraag hoe we de ouders van Alaa meekrijgen.

Han houdt diverse verhandelingen over het belang van Mesopothamie voor de beschaving, Mari, Dura Europa, het verschil in beschrijvingen tussen de Lonely Planet en Trotter, het ontstaan van schrift, en wat dies meer zij, terwijl ik me probeer te concentreren op mijn belangrijkste en meest energievretende opdracht van die ochtend: het verwijderen van te lang geworden neus- en wenkbrouwharen.

De eerste verplichting in Amuda volgt: eten bij de buren om 14.00 uur. We eten lekkere kebab en fatoush. Ze hebben erg hun best gedaan. Helaas kreeg Nora het weer op haar heupen, zodat ik met haar terug naar huis moest.

Een uurtje spelen met de kinderen en voorbereiden voor de avond in Quamishli. Helaas heeft de politie van Amuda vernomen dat er westerlingen in het dorp zijn en we moeten om 20.00 uur even op bureau komen voor een praatje.

Diverse bezoekers komen langs bij opa en Reder heeft inmiddels een uitnodiging voor een feest op zak van een oud studiegenoot.

We trekken onze beste kledij aan en gaan langs het bureau met zijn allen. Het bezoek duurt lang maar verloopt in een ontspannen sfeer.

Het feest blijkt een bruiloft te zijn, saai in aanvang (mannen praten links, vrouwen zitten rechts) maar Dana en Nora zijn zeer onder de indruk van bruid en bruidegom, zodat we steeds dichterbij komen en langszaam integreren. Het eindigt met meedoen met zo,n Koerdische kringdans op luide muziek.

Donderdag 15 juli

Rustige dag. Uitgeslapen. Laat ontbijt.

We kunnen draadloos internetten bij de overbuurman, dus eindelijk weer wat Nederlands nieuws kunnen lezen.

Om 17.00 uur naar Quamishli, onderweg gestopt bij een archeologische site, Tell Mozan (de oude stad Urkesh). Erg indrukwekkend! Het idee dat er 4.600 jaar geleden hier onder het zand een gigantisch grote stad was, met huizen, paleizen, riveren, bomen. Dat het overal groen was en er tijgers en leeuwen rondliepen. Niet meer voor te stellen!

Quamishli is een leuke, moderne, Koerdische stad met een gemengde cultuur. Er zijn kerken en moskeeen naast elkaar. Nauwelijks vrouwen met hoofddoekjes. De helft van de plaatselijke bevolking heeft verwanten in Europa.

Alaa is met oma eerst naar de begraafplaats van haar oma gegaan. We treffen elkaar aan de 'cornisch'van Quamishli, een soort toeristische boulevard. We eten en drinken in een restaurant buiten met volop speeltuig voor de kinderen. 11.30 uur thuis. Morgen naar het zwembad!

Vrijdag 16 juli

Uitslapen tot 8.30 uur. Wederom een rustige ochtend met heerlijk ontbijt en de dagelijkse bezoekers.

Ik krijg de bijnaam Ali omdat ze Herman te moeilijk vinden. Ik protesteer en noem me zelf dan maar Soefi. Wordt uiteindelijk Soefi Ali.

Han blijft lyrisch over de opgravingen van Tell Mozan.

De kinderen worden laat wakker en zijn het snel zat. We vertrekken met ons vieren, plus een buurmeisje, naar het luxueuze zwemparadijs. We zitten daar onder een grote luifel met de voeten in het water. Aan de tafels diverse rijke, Koerdische families, compleet met kindermeisjes.

Heerlijk gezwommen, gegeten en gedronken en de eerste waterpijp genuttigd. We voelen ons rijk!

Op de terugweg zijn we allemaal helemaal los en onder de keiharde klanken van Bon Marley rijden we langs diverse dorpjes om te fotograferen. Erg leuk!

Thuisgekomen hebben de Abdulfatahs een verplichting omdat een ver famililid is overleden en ze gaan condoleren in Quamishli. Han en ik besluiten om te gaan rondlopen in Amuda en foto's te schieten. Een heerlijke ervaring! Iedereen wil graag op de foto, van spelende kinderen tot op de stoep rokende oude vrouwtjes. Voetbal blijkt hier ook het belangrijkste straatspel voor de jongens. De naam Schneider past moeiteloos in het rijtje Messi, David Vila en Inniesta!

's vonds zijn we uitgenodigd bij de (blinde) buurman, van beroep dichter/schrijver/kunstenaar, die in een prachtig huis blijkt te wonen en ook niet vies is van alcohol. Het biertje blijkt bij mij niet goed te vallen en ik voel me snel lichtelijk onwel worden. Waarschijnlijk een kleine zonnesteek. Ik ga maar gauw terug naar huis en slapen.

Zaterdag 17 juli

De volwassenen zijn vroeg op; ze hebben een uitnodiging voor de opening van een tentoonstelling van een plaatselijke, beroemde archeoloog. Ik vermaak me met de kinderen ('Ollie wil lunch', een geliefde scene uit een dvd-film), compleet met een grote pan op het fornuis waar ik probeer Dana of Nora in te stoppen.

s'Middags met Jan naar een scooterzaak gegaan, waar de scooter uiteindelijk uit zijn hoofd nis gepraat.

Een nieuwe mobiel gekocht met Syrische kaart, zodat ik nu voor hier bereikbaar ben en kan bellen.

De planning is voor de korte termijn rond: Han, Reder en Jan blijven nog een dag bij opa in Amuda. Wij gaan zondag met oma naar Hassakah.

Verder geen bijzonderheden deze dag, afgezien van diverse aanloop.

Het Arabisch spreken lukt me nog voor geen meter. Ik hoor alleen Koerdisch om me heen; daarbij is het zo warm, dat ik soms moeite moet doen om mijn eigen naam te herinneren, laat staan Arabische woorden. Het lijkt soms of ik hersencellen zweet i.p.v. normale zweetdruppels.

Zondag 18 juli

Allaa heeft het te pakken en al snel is de auto volgeladen, nog voor het ontbijt.

Er wordt een ;levende kalkoen gebracht door iemand. Deze moet mee naar de tante in Hassakah.

Gelukkig zie ik hem na een uur niet meer en navragen leert dat hij al ergens in een vrieskist ligt.

De uur durende rit naar Hassakah wordt afgewisseld met foto's schieten en de weg vragen.

Hartelijk ontvangst bij tante Oem Nessiem. Natuurlijk eerst uitgebreid eten. Dana en Nora zijn eerst erg hangerig, maar na 2 speeltuinen, een ijsje en cola worden ze losser en voelen zich meer op hun gemak.

Hier wordt allen Arabisch gesproken en kan ik een beetje oefenen en de lessen in praktijk brengen. Inmiddels is mijn bijnaam Soefi Ali ook hier ingeburgerd. Bij visite van tante Gadidja krijg ik een mooi ingelegde Koran. De islamisering van Herman is aangevangen, geloof ik.

Inmiddels 'thuis'bij Oem Nessiem is er disco voor de meiden en gebruiken wij weer een lichte maaltijd.

Het is over eenen en ik ga achter internet.

Amuda, Syrie

Het is dinsdagavond 13 juli, 20.10 uur.

Ik zit in een bloedheet jeugdhonk met t.v., biljards en enkele trage internetcomputers.

We zijn redelijk bijgekomen van het reizen en acclimatiseren. De hitte wil niet wennen (vandaag 39 graden C. in de schaduw. Het is aanpassen. Ik (Herman) zit veel binnen en kom zo nu en dan buiten om in het opgezette kinderzwembadje af te koelen.

Vandaag is Alaa naar Quamishli gegaan en de auto heeft nu donkere ramen. Dat scheelt ook weer. De kinderen vinden het geweldig bij opa en oma en laten alle schrom varen.

Nora heeft inmiddels de bijnamen: Bintoe Laden (dochter van Bin Laden) en Nora Tora Bora.

Ze heeft een een strenge aanpak nodig, anders is er geen leven met haar. Dana gedraagt zich voorbeeldig. Jan is lui en denkt alleen aan het kopen van een mini-scooter. Reder is helemaal thuis en Han voelt zich ook zo.

Alaa heeft inmiddels haar vriendinnen gezien en is gestart met de textieltherapie (shoppen dus).

Ik heb veel geslapen en gerust, voor zover de kinderen dat toe lieten, en probeer nu weer alles op een rijtje te krijgen:

Vrijdag 9 juli

Om half 7 opgestaan, om 7 uur in de auto. Er wacht een zeer lange rit van 800 kilometer naar Konya. Het is een mooie snelweg door landbouwgebied, langs Izmir, Aydin en Denizli. Het schiet goed op. Bij Isparta gaat het mis! Han en Reder wisselen van plek en wij mogen alvastdoorrijden. Niet meer teruggezien! Via de telefoon afgesproken afzonderlijk naar Konya te rijden. Achteraf blijkt dat wij een andere afslag naar Isparta hebben gevolgd dan zij. Wij hebben de noordelijke route boven het meer van Egirdir naar Konya gevolgd, zij de zuidelijke route. De route was heel mooi en relaxed, maar duurde iets langer dan gedacht. We kwamen helaas in het donker pas in de grote stad Konya aan; probeer dan maar eens een groene moskee te vinden!

Deze grote Mewlane-moskee bleek echter in het centrum van de stad en met de walkie-talkie werden we door Han naar het hotel bij deze moskee geloodst.

In een gezellig restaurant, buiten op het terras gegeten, waar een ober prachige bloemen voor Dana en Nora vouwde van servetten. We spreken af om in de ochtend rustig aan te doen en eerst de moskee te gaan bekijken.

Rustplaats?

Gelukkig hebben we bij het reizen zo nu een dan een stop om even bij te komen en het asfalt uit je ogen te krijgen. Deze relax-minuten verlopen veelal via een zelfde patroon:

- discussie over de beste schaduwplek voor de auto;

- proberen de croccs aan te krijgen bij Nora;

- de juiste tafel kiezen in het wegrestaurantje;

- Jan uit de auto proberen te krijgen;

- menukeuze bepalen wat niet geheel eenvoudig is wanneer je niet alle talen spreekt;

- ruzie sussen tussen Jan en Nora;

- overleg met Han over de verdere route en volgende stop;

- Dana van de cola proberen af te houden;

- discussie over de vraag of we een doodgereden hond of wolf langs de weg zagen liggen;

- proberen niet te spetteren op het hurktoilet;

- slaande ruzie beslechten tussen Dana en Nora over de gewichtige kwestie of prinsessen soms wel (Dana) of nooit (Nora) broeken dragen;

- discussie wie de beurt heeft om de rekening te betalen;

- discussie of de rekening inclusief of exclusief fooi is;

- Jan proberen af te houden van een laatste bestelling en weer proberen in de auto te krijgen;

- proberen de chocoladevlekken van de kinderen en mijn kleding af te krijgen;

- ons afvragen hoe we zo snel mogelijk de weer bloedheet geworden auto koel krijgen (ramen wel of niet openzetten);

Een lichte teleurstelling bij mij over het feit dat ik mijn 4e sigaret in 20 minuten voortijdig moet doven.

On the road again!

Zaterdag 10 juli

Tot 8.00 uur geslapen. Geen zin om uit bed te komen. Nora wordt ook wakker , dus weg rust.

Ontbijt. Alaa heeft tegen Jan gezegd dat niemand nog de stad hoeft te zien. Rijden om 9.30 uur.

Wederom een prachtige, nieuwe snelweg. Bij de eerste stop rond 11.00 uur uit Han zijn irritaties over de communicatie. Hij heeft de moskee niet kunnen bekijken en had de indruk dat meerderen dit hadden willen zien. Een goed gesprek volgt. Verder over goede snelwegen langs Adana, Osmaniye, Gaziantep en uiteindelijk Sanliurfa. We blijven die dag angstvallig vlak bij elkaar rijden.

Alaa gaat naar bed en wij eten in een zeer goed restaurant, wederom met dakterras, life-music en een t.v. voor de wedstrijd Duitsland-Uruquay (3-2).

Een prima dag wordt echter verkeerd afgesloten. Ik pinhet laatste benodigde Turkse geld bij een bankautomaat, met 2 kinderen op mijn armen, die op de knopjes willen drukken, geld willen aannemen en het bewijspapiertje van opname willen pakken. Ik berg mijn geld op en loop snel door naar de anderen die verder zijn gegaan. Shit! Heb ik mijn bankpasje? Nee dus.

Terug naar de geldautomaat. Pasje ingeslikt. Zaterdagavond laat! Zondag de bank gesloten!

Wat nu?

Zondag 11 juli

Vroeg wakker. Om 6.30 uur opgestaan. Brief geschreven in mijn beste Engels voor de bank. Met het hotelpersoneel naar de bank gegaan, maar gesloten natuurlijk. Het hotelpersoneel is heel behulpzaam en zal de brief maandagochtend afleveren. Ontbeten. Om 8.30 uur in de auto voor de laatste etappe.

Prima weg tot aan het mooie Turkse dorpje aan de grens. Om 12.30 uur bij de Turkse douane, om 13.00 uur bij de Syrische douane. We gaan een eeuw terug! Ambtenaren die voor het eerst een computer zien en ondanks werken bij de douane geen enkele buitenlandse taal spreken proberen onze paspoorten te controleren, de auto's in te klaren en autoverzekeringen af te sluiten. Jammerklachten omdat ze de namen Willemseen van Mierlo niet kunnen schrijven, zeker niet van links naar rechts. De naam van mijn vader wordt diverse malen gevraagd (Dries verstaan ze gelukkig). Na nog een grote ruzie omdat we kennelijk bij het verkeerde loket hebben betaald (bij de bank waar we geld inwisselden) en de contact met de chef van het geheel, die moeizaam aan het personeel uitlegt, dat de bank aan het eind van de dag afrekent met het douaneloket. Dit alles bij de koele weerstemperatuur van 42 graden C.

Om 16.10 uur kunnen we door en om 16.45 uur rijden we de poort van Amuda door.

Warm weerzien met Alaa's ouders. Drukte met koffers, cadeaus, bezoek.

Snel de tuin versierd met oranje vlaggetjes en omgekleed. Arnold en Andre ge sms-ed. De spanning neemt toe voor de grote wedstrijd.

Twee auto's volgepakt met ouders, volwassenen en kinderen rijden daar de nacht naar een luxe zwemparadijs, met restaurant en zeer groot scherm. Helaas zijn ale bezoekers voor Spanje. Prachtige wedstrijd met jammergenoeg een teleurstellend resultaat.

Ik begin te klappen bij de prijsuitreiking voor de Nederlandse spelers en tot mijn verbazing klappen alle bezoekers in het restaurant mee. We hebben het toch goed gedaan!

Om 13.30 uur slapen.

Maandag 12 juli

Uitgeslapen tot 9 uur. Rustig opgestaan. Oma (de moeder van Alaa) zorgt voor alles. Lekker.

Ontbijt om 11.00 uur. Een bonte stoet bezoekers trekt die dag voorbij: vrienden, familie, bezoekers, kunstenaars, kinderen in alle leeftijden. Niet echt een middag om bij te komen.

Zwembad opgezet. Speeltent opgezet voor de kinderen. 2x getracht enige rust te vinden en te slapen, zonder resultaat. Ik snak naar een biertje en een Nederlandse krant!

Het is nog steeds boedheet. De slaapkamer is gelukkig met airco en diverse ventilatoren.

Dinsdag 13 juli

Ondanks het lawaai van de airco en de ven goed geslapen tot 8.30 uur. Met Nora opgestaan. Dana slaapt meestal uit als een puber.

Alaa is ook vroeg op om naar Quamishli te gaan. We ontbijten rustig en liggen al snel in het zwembadje. Afgezien van een stkoud besje weinig aanloop. Ik help oma met de gigantische was van kleding. De dag wordt afgewisseld met eten, rusten, spelen met de kinderen en in het water dobberen. Ondanks Nora Tora Bora kom ik eindelijk bij!

Een groet aan iedereen. Het lukt in dit internet-cafe nog niet om foto's te plaatsen op deze Reismee. Misschien morgen in Quamishli. We hebben inmiddels ruimte voor 600 foto's.

Een dringend verzoek aan iedereen om geen fotoruimte (meer) te kopen!

Bergama, Turkije

Donderdag, 8 juli 2010, 11.10 uur

Eindelijk rust en tijd voor Reismee.

Het is enerverend, maar zeer vermoeiend om met 7 personen zo lang te reizen.

Vandaag een lekkere rustdag gehad met toeristische uitstapjes in oud Pergamum (Bergama) en lekker zwemmen in het zwembad op het dakterras van het hotel. De kinderen slapen eindelijk en ik zit in de loge achter de p.c.

Op VRIJDAG 2 juli hebben we een zeer warme dag (37 graden) in Dortmund doorgebracht, uitgeslapen, met de kinderen buiten gespeeld en lekker voor de buis gezeten voor Nederland - Brazilie (2-1).

's Avonds is Alaa naar Keulen gegaan voor een ontmoeting met een kunstenaar voor Yahella.

Rania (vrouw van neef Kessra) en ik zijn naar buiten gegaan met de 5 kinderen, een ijsje gegeten en in een fontein gespeeld.

Ala was pas om 1 uur 's nachts thuis, dus dat werd een korte nacht.

ZATERDAG 3 juli

Omhalf 5 opgestaan; kinderen slapend in de auto gezet. De planning was om vroeg in Passau aan te komen. Dit werd helaas door een file toch pas half 5 's middags. Gelukkig wel t.v. op de hotelkamer en Duitsland - Argentinie kunnen volgen (4-0). Erg warme hotelkamer onder een plat dak. Rusige omgeving. Pizza'tje gegeten vlak bij het hotel en vroeg gaan slapen.

ZONDAG 4juli

Om half 4 wakker en opgestaan. Ingepakt en prima gereden tot Budapest. Helaas daar weer wegwerkzaamheden en oponthoud. Langs de weg in een van de vele leuke dorpjes in Hongarije gepauzeerd en 'autovoorraad' ingeslagen: chips , snoep en cola dus.

Leve de euro die overal wordt geaccepteerd!

Om half 5 bij het hotel in gezellig Arad, Roemenie aangekomen.

s'Avonds wederom pizza in een restaurantje (Nora eet niets anders).

De gehele dag sms-contact gehouden met Han, Reder en Jan. Zij arriveerden pas laat.

Met Han nog een wijntje gedronken (de anderen waren te moe en gingen direct slapen). Ze hebben 1600 kilometer in 1 dag afgelegd!

Afgesproken voor ontbijt om 7 uur.

MAANDAG 5 juli

Niet vroeg opgestaan dus. Iedereen nog moe. Alaa boos.

Wij zijn gewend om vroeg te rijden, zodat de kinderen nog in de auto kunnen slapen.

We zijn pas laat vertrokken vanweg allerlei geregel en overleg. Verder zat echt alles tegen. De weg, de route, diverse wegwerkzaamheden, omleidingen of een paard en wagen voor je.

(Omdat Reder geen visum had voor Servie, konden we niet over de snellere weg, maar moesten we over nationale wegen door Roemenie).

Het is ook wennen om met 2 auto's achter elkaar aan te rijden, maar de wallkie-tallkie werkt en we kunnen al rijdend met elkaar communiceren.

Rond 9 uur 's avonds de veerboot genomen over de Donau naar Bulgarije. Een hotelletje genomen in Vidin. Pas tegen middernacht gegeten.

DINSDAG 6 juli

De planning is om Edirne te bereiken voor de wedstrijd om 21.30 uur (Turkse tijd).

Door Bulgarije rijden is prima: mooie wegen, schitterend land met heuvels, bergen, veel natuurgebieden en overal ooievaarsnesten. Het schoot zeer goed op. Om 17.00 uur bij de grens van Turkije en om 19.30 uur in het hotel in prachtig Edirne met al zijn moskeeen.

Snel douchen en oranje kleding aan.Gegeten in een groot restaurant met terras en kinderspeeltuintje. Natuurlijk ook een digitale t.v. De spannendste wedstrijd van het W.K. tournooi gezien met schitterend voetbal en een goede uitslag: Nederland - Uruguay: 3-2!

WE STAAN IN DE FINALE!!!!!!!!

De kinderen gingen pas om half 1 s'nachts slapen. Jan heeft internet, dus die zal de hele nacht wel niet hebben geslapen.

WOENSDAG 7 juli

Na het ontbijt om 7.00 uur vertrokken.

Even moeite om Edirne uit te komen, maar daarna snel op de snelweg. Om 11.00 uur zaten we op de boot naar Canakkale.

's Middag het paard van Troje beklommen en dearcheologischesitegezien.

Doorgereden richting Bergama. Onderweg gestopt in de buurt van Dikili en gezwommen in de Egeische Zee. Jammer dat alle hotels aan het strand vol zaten.

Doorgereden naar Bergama, hotel met zwembad dus.

Wedstrijd Spanje - Duitsland gezien (1-0). Het wordt dus een finale Nederland - Spanje.

Besloten om een dag rust te nemen om de kinderen rust te gunnen en om de alcohol van die avond eruit te kunnen slapen.

DONDERDAG 8 juli

Heerlijk uitgeslapen tot 8.45 uur. Ontbijt en na weer enigestressmomenten besloten omm met zijn allen naar het Esklepion te gaan, ook een archeologische site.

's MiddagsAlaa met de kids naar een speeltuin/park in de stad. De mannen (zonder Jan) naar het Akropolis, met de tempel van Zeus en Trajanus.

Voor het diner gezwommen in het zwembad. Na het eten hebben Han, Jan en Dana nog gezwommen.

Nu naar bed, want morgen wacht weer een lange autorit, richting Konya of verder!

Dortmund

De eerste etappe zit erop. De gebruikelijke patronen: te laat vertrekken, terugkeren naar huis om nog iets op te halen, in een file terecht komen, de afslag naar de McDonald net missen en na 1,5 uur meerdere irritaties, ruzies, gebekvecht over muziekkeuze, dvd-keuze, plaats in deauto, etc.

Na een pizza op de stoep in Ede en een verfrissende cola Jan op de trein terug gezet naar Leiden: Reder zal hem zaterdag vandaar ophalen om samen naar Han te vertrekken.

Om 22.30 uur in Dortmund aangekomen, waar we een reeds half slapende familie aantroffen.

Nu de eerste nachtelijke maaltijd genuttigd en even tijd voor het thuisfront.

Morgen wordt het hier 36 graden, dus dat wordt slapen, douchen, slapen , douchen, slapen, douchen. Meer nemen we ons niet voor. 's Middags gaan we ervaren hoe het is om in Duitsland in een Kneipe voetbal te kijken, allemaal in hetoranje natuurlijk.

Groet uit warm Duitsland en bedankt voor de vele goede wensen.

Alaa en Herman

O ja, Monique, voor die viagra-aanvraag kun je m.i. gewoon s t a a n d beleid volgen, net als bij aanvragen bordeelbezoek. Gewoon gratis natuurlijk, zonder maximering (wel pas vanaf 14 jaar). Wat betreft die aanvraag stofzuigerzakken: als het een vrouw is direct contactzoeken met de Werkconsulent. Ze kan natuurlijk gelijk aan het werk! Als het een man is, direct contact opnemen met de GGZ of Kwadraad. In ieder geval medisch advies aanvragen.